Dagelijks komen er nog steeds veel verkeersongevallen voor, ondanks het feit dat er steeds meer veiligheidsverhogende maatregelen zijn getroffen.

Het ongevalsmeganisme is een beschrijving van welke gebeurtenissen hebben geleid tot het ongeval en welke krachten op het slachtoffer hebben ingewerkt. Het ongevalsmechanisme is dan ook erg bepalend voor de ongevalssituatie en de letsels die men bij een slachtoffer kan verwachten.

Bij de eerste benadering van een ongevalssituatie begint de hulpverlener met het verzamelen van informatie om op die manier een zo goed mogelijk beeld te vormen wat er zich heeft afgespeeld. Hierbij wordt ten eerste gelet of het werkgebied veilig is voor de hulpverlening, het slachtoffer en de overige weggebruikers. Pas als het werkgebied veilig is gaat de hulpverlener verder tot hulpverlening.

Bij een verkeersongeval gaat het meestal om gesloten wonden veroorzaakt door de inwerking van de slag. Om in te kunnen zien hoe ernstig de inwendige letsels kunnen zijn, moet de kracht van de slag worden ingeschat. De ernst van de impact bij een ongeval wordt grotendeels bepaald door de kinetische energie van het slachtoffer op het ogenblik van het ongeval. De kinetische energie van een voorwerp (auto of mens) in beweging is afhankelijk van de massa van het voorwerp en van de snelheid waarmee het beweegt. Hoe groter de massa en hoe groter de snelheid, hoe groter de kinetische energie en hoe zwaarder/ernstiger de verwondingen.

Het gaat bij een ongeval om de snelheid, en de plotselinge afname van die snelheid, ook wel de vertraging genoemd. Om deze kinetische energie op te vangen, worden moderne auto's voorzien van kreukelzones. Voetgangers, fietsers of motorrijders hebben geen kreukelzones en krijgen dus zelf de hele klap te verwerken. Ook bij een val van een trap of een flets kan het lichaam hoge snelheden bereiken